Pokrzywa jest nie tylko bardzo starą rośliną (świadczą o tym m.in. jej zielone kwiaty), ale od najdawniejszych czasów wykorzystywana była również w medycynie. Ślady pokrzywy znaleziono w pozostałościach neolitycznych domostw na palach w Szwajcarii datowanych na trzecie tysiąclecie p.n.e. Termin „pokrzywa” jest również bardzo stary, wywodzący się ze staroniemieckiego terminu „nezzila”, który z kolei jest spokrewniony ze słowem „sieć” i odnosi się do wczesnej metody produkcji włókien do produkcji nieprzetworzonej bawełny. Roślina spokrewniona z pokrzywą – ramia – jest nadal ważną rośliną włóknistą. Starożytni Grecy nazywali pokrzywę akalifą. Łacińska nazwa rośliny, Urtica, pochodzi od słowa úrere, co oznacza „spalić”. Dioica oznacza dwupienny.
Pokrzywa była bardzo ceniona przez Dioscoridesa, który przedstawił szczegółowe opisy jej zastosowań. W swoim „Contrafayt Kreuterbuch” z 1532 roku lekarz i botanik Otto Brunfels skomentował: „Czy może być coś tak błahego lub tak pogardzanego jak pokrzywa? Co może być tak ukochane jak hiacynt, narcyz czy lilia – a jednak pokrzywa przewyższa je wszystkie.” Lonicerus pisał, że pokrzywa jest „gorąca w pierwszej klasie i sucha w drugiej”. Roślina emmenagogiczna i zmiękczająca; przynosi ulgę wzdęciom. Ma również właściwości moczopędne i afrodyzjakalne i może być stosowana w leczeniu nowotworów złośliwych, oparzeń, czyraków, torbieli, obrzęków gruczołów, zwichnięć, krwawień z nosa, chorób śledziony, zapalenia opłucnej, infekcji płuc, astmy, liszajec, a także infekcji jamy ustnej i epilepsji . W XVIII wieku pokrzywę skutecznie stosowano w przypadkach puchliny, ale stosowano ją również do zatamowania wszelkiego rodzaju krwotoków oraz do zwalczania wysypek skórnych. Pokrzywa była również używana jako środek „sympatyczny”. Jednym z popularnych sposobów stosowania było okładanie ciała pokrzywą w przypadku reumatyzmu lub utraty siły mięśniowej – pomimo tego, że jad w jego użądleniu mógł powodować podrażnienia skóry, rumień, a nawet pęcherze.
Recenzje
Na razie nie ma opinii o produkcie.